

هيچ قومى را نمى يابى كه به خدا و قيامت مؤمن باشند و (در همان حال) با كسى كه در برابر خدا و رسولش موضع گرفته است، مهرورزى كنند، حتّى اگر پدران يا پسران يا برادران يا خويشانشان باشند. آنها كسانى هستند كه خداوند، ايمان را در دلهايشان ثابت فرموده و با روحى از جانب خويش آنان را تأييد نموده است و آنان را در باغهايى كه نهرها از پاى (درختان) آنها جارى است، وارد مى كند در حالى كه در آنجا جاودانه هستند، خداوند از آنان راضى است و آنان نيز از او راضى هستند. آنان حزب خدا هستند، آگاه باشيد كه تنها حزب خدا پيروز و رستگارند.: مقام رضا، بالاتر از مقام تسليم است، يعنى بنده نه فقط تسليم مقدّرات الهى و امر و نهى اوست، بلكه در دل نيز به آن راضى است و از سر رضايت آن را مى پذيرد.

ايمان با كفر سازگار نيست.



تولّى و تبرّى
در سوره مجادله بارها سخن از تولّى و تبرّى مطرح شده است كه بيانگر اهميّت دوستى با دوستان خدا و دشمنى با دشمنان خداست:
« تولّوا قوماً غضب اللّه عليهم»، «لاتجد... يوادون من حادّ اللّه»






در حديث آمده است: «هل الدين الاّ الحبّ والبغض»(53) آيا دين، جز حبّ و بغض است؟
انواع تأييدهاى الهى در قرآن:





قرآن در چند مورد عبارت «رضى اللّه عنهم و رضوا عنه»




موضع گيرى در برابر خدا و رسول آن قدر زشت و ناپسند است كه چهار بار در قرآن مطرح شده و هر بار با تهديد و غضب الهى همراه بوده است. از جمله در همين سوره آيات 5 ، 20 و 22 كه به صورت هاى مختلفى تهديد در پى داشته است مانند:

عيب ها را از ريشه برطرف كنيد. مودت دشمنان خدا انسان را به گرايش هاى فكرى، عملى و اخلاقى به سوى آنان وادار مى كند، لذا بايد ريشه ى آن را خشكاند. «لاتجد... يوادّون من حادّ اللّه»
خداوند به خاطر قطع رابطه با چهار گروه از خويشان اگر معاند باشند، ( پدر، پسر، برادر و فاميل )، چهار نمونه از لطف خود را بيان كرده است: ايمان، امداد، بهشت و رضوان . «الايمان، ايّدهم، جنّات، رضى اللّه»